Rok kościelny rozpoczyna się Adwentem, który jest czasem przygotowania na przyjście Pana, na Boże Narodzenie. Nazwa „Roraty” pochodzi od pierwszych słów adwentowej mszy o Matce Bożej Rorate caeli, tj. Spuśćcie rosę, niebiosa.
Spośród najdawniejszych śpiewów adwentowych warto wymienić Hymn św. Ambrożego Creator alme czyli Stworzycielu gwiazd świecących i Veni redemptor gentium czyli Przyjdź, o zbawienie pogańskie, obydwa pochodzą z IV wieku i są określane jako „starożytne”, a także antyfonę Alma, czyli Matko Odkupiciela, ułożoną przez Hermanusa Contractusa w XI wieku, z tekstem polskim z XIII wieku.
Pomóż w rozwoju naszego portalu
Z XV wieku pochodzi Ave hierarchia, zachowana w dawnych rękopisach, czyli Zdrowaś bądź Maryja, niebieska lilija. Wiek XVI przynosi antyfonę Ecce Dominus veniet, czyli Oto Pan Bóg przyjdzie, następnie pieśń Boże wieczny, Boże żywy, Odkupicielu prawdziwy, a także Po upadku człowieka grzesznego. Wiek XVII pozostawił nam pieśni: Creator alme siderum, czyli Głos wdzięczny z nieba wychodzi, dostojny Hejnał wszyscy zaśpiewajmy, bardzo popularny do dziś Archanioł Boży Gabryjel, staniątecką Ave maris stella czyli Gwiazdo morza głębokiego, a także Urząd zbawienia ludzkiego.
Pieśni adwentowe przygotowują nas na przyjście Zbawiciela
Reklama
Wspomnieć jeszcze trzeba siedem antyfon adwentowych O sapientia, czyli Mądrości, która z ust Bożych wypływasz; opartą na łacińskim śpiewie adwentowym Rorate caeli desuper pieśń Niebiosa, rosę spuśćcie nam z góry, z XVIII wieku; popularną do dziś Spuśćcie nam na ziemskie niwy, wreszcie pieśń do słów poety Franciszka Karpińskiego Grzechem Adama ludzie uwikłani.
Trzeba przyznać, że w porównaniu z innymi okresami roku kościelnego, adwentowych śpiewów nie ma zbyt wiele.
Kończę ten skromny wybór śpiewem benedyktynów tynieckich, który zaczerpnąłem ze zbioru Exsultate Deo, (wydawnictwo Fundacji „Światło-Życie”, Katowice 1998 r.) W tym świętym czasie oczekiwania równajmy ścieżki naszego życia, by Pan nas zastał przygotowanych na swoje przyjście.
